Zwrotka 1: Kamil] Jestem pomysłem, który kiełkuję w metrze Straconą chwilą, gdy zrozumiesz go wreszcie Szansą krzyczącą ‘weź mnie’, sumieniem na ramieniu - Co przypomina Ci, że walczysz samemu/ Cząsteczką tlenu, której wpuścić nie chcesz - Wiedz, że jestem głosem, który nie wie jaki jesteś: Czynem, co zwabić presję pragnie w sidła Podstępem mówiącym, że z nia nigdy nie wygrasz/ Dniem dziwnym, co igra i ciągnie w dół Ostatnią możliwością mówiącą ‘to nie tu’ ‘trwonię słuch?’, ‘tonę znów’, ‘skronie', 'wróg?’ Skąd pochodzą te szepty? Z naszych głów? - Nie muszę zaszywać ust, aby czuć, że nie drżą Wśród głośnych alarmów zwykle drzemię zło: Wierzeń dość – zwłaszcza tych, co je niszczą szare dni Moje życie to zdarzenie na moście Owl Creek/ Obok mnie wiarę w świt zabiera ta noc A bliskość końca przedziera na wskroś - Odtrąca kolejny krok – taka prawda Nie potrzeba nam krawędzi, aby pieknie spadać...

[Zwrotka 1: Kamil] Dwadzieścia cztery w metryce i zmysły wiotczeją zamykam oczy może przyśni się przełom/ wbrew ich wierzeniom, choć nie mam własnych - nie wiem czy pisać, czy zacierać ślady zmagam się z brakiem wewnętrznej równowagi, dlatego ciężko zapaść mi w sen (nocami) czuję się po dziś dzień niemową, bo gdy nawijam to krzyczę pod wodą/ Ma osobowość? między ‘chodź’, a ‘odejdź’ - pełen obłędu wieszam wzrok na Tobie... Ponoć mam mocną głowę, choć im dzisiaj nie wierzę - nie tak mocną jak Ty... wystarczy kilka uderzeń. [Refren: Kamil] Zawsze lubiłem pary - odkąd jaźnia się dwoi wyrywam strony, więc nie zagram jak oni lubię tworzyć pozory - pisząc palcem po wodzie - myśląc, że dowiem się czegoś czasem o sobie/ Myśląc, że dowiem się czegoś czasem o sobie lubię stwarzać pozory – pisząc palcem po wodzie zawsze lubiłem pary – odkąd jaźnie się dwoi wyrywam strony, więc nie zagram jak oni/ [Zwrotka 2: Kamil] Im dłużej tu mieszkam to miasto nieznane jest obce jak Ty - 'weź mi nastąp na ranę' rzadko spisane myśli wchodzą w krew, kiedy za Tobą nogi niosa mnie gdzieś/ W rękach próbuję znieść poszlaki i grypsy zamknięty w nurcie, który ‘trapi’ nas wszystkich - w butach turysty krążę co rano, a otoczenie drażni ciągle tak samo/ Zerkam za zmianą wzrokiem desperata, choć takie nastawienie czasem nie popłaca: obrazy świata chcę od zaraz robić zanim wyrwiesz mi z rąk aparat mowy... [Refren: Kamil] Zawsze lubiłem pary - odkąd jaźnia się dwoi wyrywam strony, więc nie zagram jak oni lubię tworzyć pozory - pisząc palcem po wodzie - myśląc, że dowiem się czegoś czasem o sobie/ Myśląc, że dowiem się czegoś czasem o sobie lubię stwarzać pozory – pisząc palcem po wodzie zawsze lubiłem pary – odkąd jaźnie się dwoi wyrywam strony, więc nie zagram jak oni/

[Zwrotka 1: Kamil] Mam życie w tekstach na boku z dala od życia z nią I kilka rzeczy, które chciałbym od zaraz wziąć - Zganiać na los je czy zwalać na stos? Uciekając – w pośpiechu pewnie zabrałbym głos/ Wydarzeń splot wiążę wszystko oprócz rąk - Nie mogę uciec na boki, więc uciekam w głąb/ Byle jak najdalej stąd – niech niesie mnie wiatr Do miejsca, w którym nie znajdzie mnie świat/ Bez ponagleń – ot tak przeskakuję te linię Mam za sobą chwile i gorzki smak pomyłek: ‘Patrz jak żyjesz’ – to fraza, która siedzi mi w głowie Nękając mnie, kiedy nic nie robię - Mam niewiele na głowie, a tracę swój czas codzień Lekkie powieki skrywają ciężar spojrzeń Swoje zabieram w drogę, aby mnieć w nią wgląd - Nie mogę uciec na boki, więc uciekam w głąb.../ [Refren: Kamil] W głąb, gdzie nikt nie podpowie słowami Na drodze, w którą wyruszamy sami - Idąc wraz z problemami to ucieczka? Choć ta droga nam spod stóp spieprza (x2) [Zwrotka 2: Kamil] Dzięki tym zmianom nie musze szukać zawleczki Opanowałem dobrze sztukę ucieczki - W głąb siebie? Pierw musze tu skuchę przekreślić Aby się pozbyć swych wkurwień do reszty/ Nie czuję presji odkąd plan sie w wersach tli Bez drogowskazu brnę dziś w eskapizm - Chcę tu krzesać styl i znaleźć miejsce w nim By bez spaczeń żyć, często stawiać na dziś/ Niechże płyną dni lepiej na tej drodze w głąb Myślę o podróży, co w nią mogę wziąć? Pewnie dobre słowo od tych, co ze mną są Kiedy w oddali widzę jak przez mgłę swój los/ Wiedz, że czasem mam dość i przykładam do skroni - To, co zostawia po mnie trop gonny - Długopis, który otacza w mej dłoni złość Nie mogę uciec na boki, więc uciekam w głąb.../ [Refren: Kamil] W głąb, gdzie nikt nie podpowie słowami Na drodze, w którą wyruszamy sami - Idąc wraz z problemami to ucieczka? Choć ta droga nam spod stóp spieprza (x2)

Zwrotka 1: Kamil] Kto jest bardziej zmęczony – ten materiał czy ja? Czuję zadyszkę patrząc jak ucieka świat - Jestem sumą narzekań, co rośnie mimowolnie I niepokojem na sam wydźwięk swoich wspomnień/ 'Dość dziś o mnie!' – mam te słowa na ustach Stojąc w szeregu, w którym ciężko mi ustać - Mówię sobie ‘od jutra’ – setki postanowień Rzeczy ot tak robię i nie kończę jak postrzał w głowę/ 'Coś o sobie?' - Leci mi krewko żywot: Wersy ciągną mnie w dół – pora zmienić częstotliwość żyję ze śmieszną schizą, która miesza lęk i wstyd Wprowadzając niepokój w każdy dzień jak dziś/ Wchodzą mi w trzewia sny – a Ty znasz ten ból? Obcy odkąd w tym miejscu zamknął czas mnie tu I choć czasem braknie słów to uczucie zostaje - Tak jak pewność, że wrócę do pisania...z tym stanem [Refren: Kamil] Ten stan tak rzadko uśmierza sen Bo nawet w snach ten strach pojawia się (x2) [Refren: Kamil] Ten stan tak rzadko uśmierza sen Bo nawet w snach ten strach pojawia się (x2)

[Refren: Kamil] Codzienność mnie ściera przez odrębność myślenia/ Codzienność mnie ściera przez odrębność myślenia/ Przez odrębność myślenia codzienność mnie ściera/ Przez odrębność myślenia codzienność mnie ściera [Refren: Kamil] Codzienność mnie zmienia przez odmienność patrzenia Tracę rezon przez rozpiętość sumienia - Mniej do otworzenia, więcej do powiedzenia Bo niektórych rzeczy trudno nie doceniać/ [Zwrotka 1: Kamil] Każda zwrotka to knebel, za którym siedzi złość Odbicie życia, które trzymam jak Lennie Small Myśl, którą zmieni głos wbrew przeszłym planom - Zamieniając skrawki ładu na wieczny amok/ Boję się, że prześpię całość seansu, który czeka mnie: Mnożyć więzy ze światem czy przestać pleść? I weź tak w miejscu siedź, gdy pisać to rzeźbić żałość - Wśród myśli, które pchają by zbeszcześcić stałość/ Jestem kwestią niezapisaną, uszczerbkiem w tekście Błędem w druku, który na prędce skreślę - Tuszem, którym natrę powierzchnie sporadycznie Chociaż szanse, że to pójdzie dalej są zgoła nikłe/ Szukasz sensu w słowa rytmie? to tak jak ja Kiedy wszystko pleśnieje wokół – patrz na rap/ Tracę czystość barw, gdy przez życie sunę - Ciekawe co zetrze ono pierwsze - mnie czy pomyślunek? [Refren: Kamil] Codzienność mnie zmienia przez odmienność patrzenia Tracę rezon przez rozpiętość sumienia - Mniej do otworzenia, więcej do powiedzenia Bo niektórych rzeczy trudno nie doceniać/ (x2) [Zwrotka 2: Kamil] Czas, który mi został próbuję zmierzyć dźwiękiem Zanim stracę przy tym głowę jak Henry Spencer/ Wcielić sens w nie? Łatwiej wypluć niż zrobić Mam pomysły na okrągło – jak je przykuć do nogi?/ Wchodzę w zły kurs rozmowy, gdzie moja anomalność Pcha mnie w jej ostatni morf – katastrofalność Zanadto ufam swym planom, gdy przez życie biegnę Które ściera większość dobrych, by zostawić niepotrzebne/ [Refren: Kamil] Codzienność mnie ściera przez odrębność myślenia/ Codzienność mnie ściera przez odrębność myślenia/ Przez odrębność myślenia codzienność mnie ściera/ Przez odrębność myślenia codzienność mnie ściera (x2)

[Zwrotka 1: Kamil] Budzę się z myślą, że coś jest kurwa nie tak I brnę przeż życie pewnie jak kulapeta - Leży jak ulał zwiecha jak ciężar na barkach/ Nie pytaj mnie dokąd zmierzam w kawałkach/ Przepadła szansa repetytywnie - Nie tylko wersy odstatnio mam dziwne/ Po dziś dzień z lękiem pod skórą gonię czas - Ciekawe czy starczy mi sił, by go okiełznać.../ [Zwrotka 2: Kamil] Powstaję z myślą, że musze sprostać na nowo A przypomina o tym kontakt z podłogą/ Niepewne kroki stawiam na niej niezbyt chętnie Choć tamten rok pozwolił uwierzyć w szczęście - Zaciskam ręce w ten śmieszny protest I nie wiem czy to życie już czy gra na zwłokę/ Za późno na ‘spowrotem’- czas mnie nagli znowu - Jak zostawić te myśli za drzwiami domu? [Zwrotka 3: Kamil] W głowie kłębią się rzeczy, które nieprędko zniosę Noszę je w sobie tak jak niechętność w głosie Czuję jak ich pokłosie znów odbiera spokój snów - Jest ich w bród, gdy zaczynam je po zmroku czuć Odczuwam chłód, wiedząc że zaniemogę Wyruszam w drogę i przyśpiesza drganie powiek/ Zawodzi pamięć wobec wspomnień w takich chwilach Choć przez niedopowiedzenia mam słaby bilans - Mami mnie miraż przyciąga aż tak pozór/ Moje życie to instrukcja jak się nabrać znowu - Wybryki sprawia rozum – przez co nie liczę snów Gdy przeciągam palcami po twarzy - 'Peek a boo'/ Ciszę przerywa znów nieproszonych słow potok I słyszę echa przeszłościowych próśb o coś - Z ust kogoś, kim nigdy na prawdę nie byłem Gaszę światło nad ranem – może zasnę na chwilę.../

[Zwrotka 1: Kamil] Tyle razy myślałem, że to koniec wiesz?, Kiedy nie mogłem zasnąć myśląc, że zgubiłem sens I nie czekałem na kolejny dzień, bo nie miał nic dla mnie Choć gdy patrzę na to teraz to ten koniec bolał najmniej/ Pierwszy z kilku końców przyniósł pustkę i strach Kiedy w pustym i chłodnym przedziale wątpiłem w świat Który uciekał mi wtedy jak czas za oknem - Wysiadłem w Szczecinie Głównym z krwiakiem pod okiem/ [Zwrotka 2: Kamil] Inny koniec to pokój, którego sześcian przytłaczał Kiedy mówiłem do Ciebie czując bezsilność w palcach/ Ten koniec wracał do mnie najczęściej odkąd zgasłaś Tamtego dnia był wszechobecny – zwłaszcza w oczach dziadka/ Do dziś czuję jego zapach, razem z poczuciem winy Bo nasze ostatnie spotkanie zamiast dni trwało godziny - śmierć przyszła znienacka zostawiając ślady na skórze - Pochylony nad Tobą rzucam kwiaty na trumnę.../ [Zwrotka 3: Kamil] Jak się mają sprawy u mnie? Ponoć lepiej ostatnio - Odkąd pojałem, że wszystko nie jest zasadzką - Odkąd moja codzienność to nie tylko negatywy Które naświetlam, kiedy budzę się w pół żywy Odkąd mniej mi ciążą tryby tworzące ten świat - Odkąd zamiast niesmaku zmieniam porządek w ład - Odkąd lepiej znoszę presje to obce mi wkurwienie Bo zamiast niego lepiej poznawać siebie/ Lepsze to niż nieustanne tkwienie w goryczy I ucieczka od siebie w głąb szklanki z whisky/ Czasem ciężko jest mi żyć z tym – przez cieżar w głowie Który zawęża mi wzrok, często zwężając drogę/ Kilka słów o sobie? Rozkładam mój świat na części Choć w dużej mierze jest to układ zamknięty - Jak mam ustać na krawędzi, kiedy skok w dół do azymut? Stojąc nad przepaścią robię krok do tyłu.../